هرسال فاطمیه ده شب روضه داشت. بیشتر کارها با خودش بود،از جاروکشیدن تا چای دادن‌ به منبری و روضه خوان…سفارش می کرد شب اول و آخر روضه حضرت عباس (ع) باشد.
مداح رسیده بود به اوج روضه…به جایی که امام حسین (ع)آمده بود بالای سر حضرت عباس…بدن پر از تیر،بدون دست و فرق شکاف خورده برادر را داده‌بود.با سوز میخواند..
تا اینکه گفت:وقتی ابی عبدالله برگشت خیمه،اولین کسی که اومد جلو سکینه خاتون بود.گفت:(بابا این عمی العباس…) ناله حاجی بلند شد!(آقا تو رو خدا دیگه نخوان)دل نازک روضه بود…بی تاب میشد و بلند بلند گریه می کرد.خیلی وقت ها کار به جایی می رسید که بچه ها بلند می شدند و میکروفن را از مداح می گرفتند…
می ترسیدند حاجی از دست برود با ناله ها و هق هقی که می کرد…

?شهادت بانوی دوعالم حضرت زهرا(س)تسلیت باد